Co jesteś gotowy poświecić aby wyjść z nałogu ? Pytanie to padło podczas ostatniego spotkania z terapeutą, zapanowała cisza. Rozprawiając się ze swoim uzależnieniem musimy pamiętać, że całkowicie zmieniamy swoje dotychczasowe życie.Czasami te zmiany dotyczą najbliższego otoczenia, czasami trzeba podjąć się trudnych rozmów i rozliczeń.  Czy jestem gotowy na zmiany, tego z kolei nie dowiemy się jak nie spróbujemy. Każdy sam bardzo rozważnie i z pokorą musi się z tym zmierzyć. Jedno jest pewne osoby uzależnione decydując się na życie w abstynencji muszą zdecydować  ile jestem w stanie poświęcić z dotychczasowego życia, aby ocalić siebie.

„Przestać wreszcie kłamać to mój cel na najbliższy czas .Dopóki będę dalej oszukiwał siebie i moich najbliższych to nic się nie zmieni w moim  życiu, chyba już dość.Na pewno już dość oszukiwania samego siebie. Nie ma takiej siły zewnętrznej aby przestać pić, dopiero kiedy nastąpi wewnętrzna przemiana zapada decyzja.”

Decyzja o abstynencji każdy podejmuje w innym, bardzo ważnym dla siebie momencie. Dla każdego ten moment oznacza co innego,ale wszyscy zgodnie mówią , że spadli na dno. Co to oznacza?

„Moje dno było straszne. Właściwie to nie umiem powiedzieć co się takiego wydarzyło, ale by to  moment przełomowy i bolesny. Świadomość straconego bezpowrotnie czasu i krzywd wyrządzonych ludziom była jak potężny cios prosto w serce. Nie chcę już tego przeżywać. Teraz wiem na pewno,że po opuszczeniu Zakładu Karnego muszę jechać od razu do ośrodka terapeutycznego aby nauczyć się żyć ze sobą, aby umieć reagować na różne sytuacje i sygnały wywołujące chęć picia.”

To już kolejna osoba deklarująca kontynuację leczenia w ośrodku. Mamy nadzieję, że wytrwają w swoich postanowieniach i chęć życia w trzeźwości będzie silniejsza niż pokusy .

Wchodząc wczoraj do Zakładu Karnego z terapeutą spotkałyśmy jednego z uczestników naszych warsztatów. Po czteroletnim pobycie za kratkami wychodzi z nadzieją na zwycięską walkę z nałogiem. Jeszcze tydzień temu mówił o swoich obawach i o tym jak bardzo nie chce wracać do dawnego życia. Został oczywiście wyposażony w adresy instytucji, które mogą być pomocne w razie kryzysu. Na temat kryzysu rozgorzała ożywiona dyskusja. Uczestnicy zajęć zgodnie stwierdzili, że należy odważnie stawiać czoło wszelkim pokusom i przeciwnościom i nie wstydzić się prosić o pomoc. Jako bardzo ważny czynnik  leczenia uzależnień wymienili również wsparcie rodziny, to bardzo często dla najbliższych chcą zmienić dotychczasowe życie.

Uczestnikowi naszych zajęć życzymy wytrwałości w postanawianiach abstynenckich.

Szczęść Boże.

Podczas ostatniego spotkania jeden z uczestników terapii opowiedział o ostatniej walce ze sobą.

„Długo to trwało, teraz już wiem, że za długo. Bałem się bardzo, czego nie wiem . Może odrzucenia, niezrozumienia , może tego że znowu zawiodę. Po długoletnim milczeniu i unikaniu kontaktu z bliskimi odważyłem się napisać kilka bardzo ważnych dla mnie listów. Był to rachunek sumienia i tym razem nie szukałem wymówek, usprawiedliwienia, stawiłem czoła samemu sobie. To co pisałem zaskakiwało i mnie samego,ale dałem radę. W tych kilku listach musiałem przeprosić za bardzo dużo rzeczy, podziękować za jeszcze więcej i poprosić o jeszcze.To były bardzo ważne i poważne listy , to było oczyszczenie. Odpowiedzi też przyszły szybko i jak zawsze moi najbliżsi są ze mną , chcą mi pomagać.”

„Wychodzę za  14 dni. Boję się siebie tam za murami, to trudne. Kiedyś nie miałem takiej świadomości moich słabych stron, nie wiedziałem też na co zwracać uwagę w procesie trzeźwienia. Tych rzeczy jest dużo i obawiam się , że mogę nie podołać. Chcę zachować abstynencję i zacząć żyć jako wolny człowiek, bez krat i bez nałogów.”

Obawy jednego z osadzonych są jak najbardziej uzasadnione. Dlatego też terapeuta zaproponował ,aby nie czekać na kryzys tylko zaraz po opuszczeniu zakładu karnego zanieść przychodnię leczenia uzależnień. Również grupy wsparcia  i najbliższe osoby mogą być „kołem ratunkowym”. Nie należy się bać przyznania do słabości , prośby o pomoc.

„Ja nigdy nie zdawałem sobie sprawy jak wiele złych rzeczy robiłem. Krzywdziłem ludzi mi najbliższych, oszukując siebie i uspakajając swoje sumienie. Tak to ja doprowadziłem się do tego miejsca, tak to ja muszę naprawić moje życie. Jeszcze  nigdy nie byłem w takim stanie : przekonania, że muszę naprawić to co się zawaliło, że muszę odzyskać dzieci, które są już dorosłe i popełniają moje błędy, myślę że wiem co im powiedzieć… mam wiarę i nadzieję, że tego dokonam. Walkę z samym sobą już zacząłem, teraz czas na kolejny KROK”

Na dzisiejszych zajęciach terapeutka zaproponowała uczestnikom kolejne ćwiczenie i tak:

Na pierwsze pytanie:Jakie obrazy powstają w twojej wyobraźni gdy myślisz, że życie bez alkoholu, narkotyków mogłoby być lepsze?- udzielono następujących odpowiedzi:

-dziwne,na pewno nowe i myślę, że mogłoby być całkiem przyjemne;

-lżejsze życie, mniej problemów

-założenie rodziny

-długie podróże

-życie bez głodu narkotykowego

Drugie  pytanie: przywołaj obraz najwspanialszego momentu w twoim życiu, gdy byłeś trzeźwy. Jak się czułeś? Co sprawiało ci przyjemność?

-gdy urodził się mój chrześniak, czas z nim spędzony był najpiękniejszym etapem w moim życiu;

-narodziny wnuka, odnowienie przyrzeczenia małżeńskiego

-podróże na południe Francji;

-wspólne wyjazdy z rodziną na wakacje;

-było cudownie brakuje słów by to opisać;

Trzecie zagadnienie dotyczyło celów, które łatwiej osiągnąć gdy się jest trzeźwym:

-dobra praca i prawo jazdy;

-dokończenie studiów;

-założenie rodziny;

-zawieranie prawdziwych przyjaźni;

-bycie lepszym człowiekiem;

Kolejne pytanie : co fascynującego może się wydarzyć ,gdy zerwiesz z nałogiem?

-moi bliscy zaczną mi ufać;

-zapomnieć o tym co było złe

-poznanie nowych fajnych ludzi;

-wynagrodzić bliskim  za doznane krzywdy;

Piąte pytanie: komu zależy na twojej trzeźwości:

-MATKA

Motto na dalsze życie:

CHCĘ PAMIĘTAĆ SWOJE ŻYCIE