Kto najbardziej ucierpiał z powodu Twojego nałogu? Takie pytanie padło na początku wczorajszego spotkania na warsztatach terapii uzależnień. Z uzyskanych  odpowiedzi wyłania się następujący obraz:

1.MATKA – pięciu osadzonych  wskazało, że to właśnie matki były najbardziej krzywdzone przez ich nałogi, to one były na „pierwszej linii ognia” .

2.ŻONA I DZIECI – tylko trzech postawiło tych najbliższych na pierwszym miejscu,ale pięciu stawiało zaraz za matką swoich ukochanych.

3.SKRZYWDZIŁEM SAM SIEBIE – dwóch osadzonych wskazało siebie jako tych, którzy są najbardziej pokrzywdzeni przez nałóg.

W dalszej części spotkania osadzeni opowiedzieli o swoich relacjach rodzinnych.

Adam

„Mam dzieci, już dorosłe, nawet nie wiem jak zapytać kogoś o nie, nie wiem jak zabrać się do nawiązania jakiegoś kontaktu. Chciałbym kiedyś im zadośćuczynić za zło wyrządzone w dzieciństwie .Czy mi pozwolą, czy będę mógł zwyczajnie przeprosić?”.

Jan

„Pomału staram się układać swoje relacje z rodziną.To jest bardzo trudne, oczyszczenie i przebaczenie  sobie na wzajem to długi i żmudny proces, ale kiedyś będzie dobrze. Głód narkotykowy był silniejszy niż wszystko inne, nic nie było w stanie powstrzymać przed zdobyciem kolejnej działki. Zrobiłbym naprawdę wszystko dla zaspokojenia tego głodu, naprawdę wszystko..

Teraz docierają do mnie rzeczy, których naprawdę się wstydzę. Chcę spróbować je naprawić, modlę się oto, modlę się o mojego zmarłego ojca, któremu nie powiem -miałeś racje tato. Chcę spróbować jeszcze raz żyć, ale tak naprawdę , chcę pomagać ludziom, aby częściowo spłacić swój dług i w części zadośćuczynić. Mam nadzieję dostąpić łaski pracy dla potrzebujących. Chcę zacząć jeszcze raz…”

Paweł

” Nie umiem poradzić sobie z poczuciem winy, wstydem i ciężarem wyrządzonych prze zemnie krzywd. To jest straszne….”

„Życzę wam wszystkim pogody ducha , abyście po wyjściu na wolność wytrwali w abstynencji, abyście wyszli stąd inni , lepsi ,abyście dawali ludziom radość”. Od takich słów zaczął swoją wypowiedź jeden z uczestników warsztatów. To co zostawili wszyscy za kratami , to wszystko toczy się swoim życiem bez naszego udziału . Wracając do tych spaw zastaniemy całkiem nową sytuację i tylko od nas będzie zależało jak sobie z nią poradzimy, jaką ścieżką będziemy dochodzić do wyznaczonego przez siebie celu.

„Teraz już wiem, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście  i nie ze wszystkim muszę radzić sobie sam. Mogę sobie pozwolić na to aby czasem prosić o pomoc i to pozwala mi na snucie planów na przyszłość. Patrzę na życie optymistycznie, bez euforii, ale spokojnie układam i prostuję swoje sprawy na wolności. Kiedyś dojdę do ładu ze sobą, kiedyś na pewno.”

Na dzisiejszym spotkaniu przedstawiono uczestnikom Program 24 godziny.

Dla ludzi uzależnionych od alkoholu, narkotyków i innych środków chemicznych.

– Właśnie dzisiaj chcę przeżyć ten dzień dobrze i nie od razu załatwić w nim problemy całego mojego życia. Spróbuję przeżyć go tak, jak nie miałbym jeszcze odwagi żyć przez resztę mego życia.
– Właśnie dzisiaj chcę być szczęśliwy. Zakładam że prawdą jest „najczęściej ludzie są na tyle szczęśliwi, na ile postanowią nimi być”
– Właśnie dzisiaj chcę dostosować się do tego co jest, a nie próbować dostosowywać wszystkiego do moich własnych życzeń.
– Chcę sprostać mojemu losowi, jakikolwiek on będzie.
– Właśnie dzisiaj chcę ćwiczyć mój umysł. Chcę poznawać rzeczy godne poznawania. Chcę nauczyć się czegoś użytecznego. Chcę czytać coś wymagającego wysiłku, myślenia, skupienia.
– Właśnie dzisiaj chcę ćwiczyć moją wolę na trzy sposoby: zrobię coś dobrego i nie wypomnę tego, ani nie pochwalę się tym. Dokonam co najmniej dwu rzeczy, na które zwykle nie mam ochoty. Nie okażę nikomu że moje uczucia zostały zranione.
– Właśnie dzisiaj chcę mieć plan postępowania, mogę nie trzymać się go ściśle, lecz spróbuję uchronić się od pochopności i niezdecydowania.
– Właśnie dzisiaj znajdę spokojną chwilę i spróbuję się odprężyć. Spojrzę wtedy na moje życie z lepszej perspektywy.

„Ciężko mi się żyje pod celą .  Jest pełnia lata, znajomi wyruszyli na pielgrzymkę, a ja tak bardzo za tym tęsknię. Bardzo bym chciał uczestniczyć w takim duchowym wydarzeniu, a tak  jestem z nimi duchem. Zdecydowałem się na duchową pielgrzymkę. Nie daję się zarazić pesymizmem.Jestem pogodzony ze sobą .Jestem gotowy przyjąć wszelkie konsekwencje swojego postępowania .Dużo rzeczy mogłem pewnie zrobić lepiej, ale jest jak jest.Rzeczy niezależne ode mnie toczą się same”.

Po tych słowach, jednego z osadzonych prowadząca warsztaty terapii zaproponowała wszystkim modlitwę, którą przepisano na tablicę  a następnie odczytano.

Boże, daj mi cierpliwość, bym pogodził się z tym, czego zmienić nie jestem w stanie.

Daj mi siłę, bym zmieniał to co zmienić mogę.

I daj mi mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego.

W czasie trwania zajęć terapeutycznych przeprowadzono ćwiczenie pt. „Szkodliwe przekonania na własny temat”

Napisz wszystko, co przyjdzie Ci do głowy, najlepiej gdybyś się długo nie zastanawiał.

1. Uważam się za osobę.
2. Świat jest dla mnie.
3. Remanent swoich przekonań:

• • • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na swój temat
    •  wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat związków
    • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat pieniędzy
    • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat pracy
    • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat swoich zdolności
    • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat swojego zdrowia
    • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat swojej rodziny
    • wymień trzy rzeczy, w które wierzysz na temat przyszłości.

Przy każdym wymienionym przekonaniu zanotuj, czy doświadczasz go jako pomocnego (p), czy szkodliwego (sz).

Z analizy anonimowych ankiet wynika, że:

• większość,( aż 11/14 ) uważa się za osoby spokojne,chętne do pomocy innym, optymistycznie nastawionym do ludzi,
• tylko 3 z 14 uważa, że świat jest piękny,reszta dostrzega w nim  zagrożenia i pułapki
• dla większości pieniądze są ważne, ale nie są najważniejsze każdy deklaruje, że ma lub chciałby mieć coś najważniejszego i najcenniejszego w życiu,
• rodzina obok pracy i zdrowia są rzeczami, które wszyscy cenią i stawiają na czele skali wartości
• każdy z uczestników spotkania deklarował chęć naprawy swoich stosunków z otoczeniem i nadzieję na lepszą przyszłość.

Ankieta będzie powtórzona pod koniec trwania projektu.

„Ja bardzo chce być wolny od nałogów, ja bardzo chce być dumny z siebie, że się udało wyzwolić, ja bardzo chce tylko dlaczego to jest takie trudne? Dlaczego tak trudno ?”

Podczas poniedziałkowej terapii  jeden z uczestników takimi słowami wyraził swój niepokój i obawy. Mimo zaangażowania wielu osób i chęci pozbycia się uzależnienia niektórzy ludzie nie radzą sobie z tym problemem. Wątpliwości i skrajne emocje świadczące o  kryzysie w walce z nałogami są rzeczą naturalną, ale budzącą niepokój i natychmiastowa chęć zażycia czegoś co nam pomagało zawsze ( alkohol, narkotyki..). Właśnie takich sytuacjach niezbędne jest wsparcie osób trzecich. Oprócz terapeuty, to współwięźniowie dają duże wsparcie i możliwości radzenia sobie w takich sytuacjach. Poczucie przynależności do grupy, poczucie wspólnoty wyzwala w człowieku nowe pokłady i siły do walki o siebie. Temat radzenia sobie w kryzysie i zmian sposobu myślenia będzie również omawiany na kolejnych spotkaniach.